Είναι σύνηθες θέμα-ερώτημα στην δρομική κοινότητα το πώς άρχισε το τρέξιμο ο κάθε δρομέας. Αν ρωτήσεις τους δρομείς, θα δεις ότι δεν είναι λίγες οι φορές που κάποιος θα αρχίσει την πρόταση ως εξής: “Εεε… λοιπόν, εγώ κάποτε μισούσα το τρέξιμο…”.

Όταν αρχίζεις το τρέξιμο, ‘είναι χάλια’. Είναι τόσο χάλια και δύσκολο που πραγματικά πιστεύεις ότι δεν υπάρχει κανένας απολύτως τρόπος να σου γίνει ποτέ αρεστό. Και δεν έχει σημασία αν είσαι τύπος ενθουσιώδης με την άσκηση ή τύπος του καναπέ που έχει ως στόχο να μπει σε ένα πρόγραμμα: αν είσαι καινούριος στο τρέξιμο, λογικά θα περάσεις λίγο δύσκολα στην αρχή. Θα σου πάρει λίγο χρόνο και προσπάθεια πριν αρχίσεις να αισθάνεσαι κανονικά και φυσικά.

Όλοι οι δρομείς που μοιράστηκαν παρακάτω τις ιστορίες τους, το ξέρουν καλά αυτό. Και, είτε είσαι τώρα αρχάριος που χρειάζεται παρακίνηση, είτε είσαι “παλιός” που απλώς ψάχνεις κάτι κινητήριο “για να σε βγάλει” για την ώρα, θα βρεις μια δόση έμπνευσης στα παρακάτω ενθουσιώδη λόγια καρδιάς.

  1. “Τρέχω γιατί με βοηθάει να καθαρίσω το κεφάλι μου από όλες τις έννοιες που κουβαλάω όλη μέρα. Γι’ αυτά τα 30 με 60 λεπτά, αισθάνομαι εντελώς να μπορώ να ελέγχω το κεφάλι μου και να μπορώ να συγκεντρώνομαι. Πραγματικά δε βρίσκω καμία άλλη δραστηριότητα να μου το χαρίζει αυτό :)”—Tumblr/thebeautydiary-world
  2. “Είχα παραπανίσια κιλά όλη μου τη ζωή, οπότε το τρέξιμο ήταν ο απόλυτος φόβος μου. Τρόμαζα στην ιδέα ότι θα με έβλεπε κάποιος να τρέχω, πονούσα μόνο και στην ιδέα να βάλω τόση πίεση στα γόνατά μου, και η σκέψη του πόνου που ενδεχομένως να ένιωθα στο στήθος μου έφερνε εφιάλτες. Ήξερα όμως ότι για να αντιμετωπίσω το φόβο μου έπρεπε απλά να το κάνω. Ένιωθα ότι αν καταφέρω να κατακτήσω αυτή τη φοβία για το τρέξιμο, δε θα με φόβιζε πια τίποτα! Το τρέξιμο μου άνοιξε πολλές πόρτες, και σωματικά και ψυχικά. Έχασα 40 κιλά και κέρδισα το “I’m a badass” ύφος. Τρέχω 5 χιλιόμετρα κάθε πρωί και αυτό με κάνει να νιώθω για όλη την υπόλοιπη μέρα ότι «έχω τον κόσμο όλο».—Melanie
  3. “Άρχισα να τρέχω για λόγους υγείας και συνέχισα να τρέχω για την ψυχική μου υγεία. Το συναίσθημα ηρεμίας που αισθάνομαι μετά το τρέξιμο, κάνει όλο αυτό να αξίζει.”—Leanne
  4. “Έτρεχα όλα τα κολεγιακά μου χρόνια μικρές αποστάσεις, μέχρι 8 χιλιόμετρα. Τώρα που πλησιάζω τα 30 και έκανα το γιο μου, έχω συμμετέχει σε ημιμαραθωνίους και το κάνω για να κάνω κάτι στον καθαρά “εντελώς για μένα” ελεύθερο χρόνο. Τα long runs μου το Σάββατο είναι ό,τι πιο ξεκούραστο για μένα, χρόνος να βάλω τη σκέψη μου σε τάξη!”—Tumblr,pinkspinning
  5. “Πάντα πίστευα ότι το τρέξιμο ήταν ένα από τα χειρότερα πράγματα – ήταν η τιμωρία στην προπόνηση του μπάσκετ και η διαλειμματική προπόνηση τρεξίματος σε ανηφόρες που αναγκαζόμουν να κάνω στην off-σεζόν από το μπάσκετ ήταν μια απελπισία. Κανένας δε θα μπορούσε να πάθει μεγαλύτερη πλάκα από μένα που μετά από 10 χρόνια ξαφνικά βγήκα έξω για τρέξιμο. Αφού είχα παλέψει για χρόνια με κατάθλιψη και άγχος, έβλεπα τον πατέρα μου να προπονείται για τον ετήσιο του μαραθώνιο και ένιωσα τόσο μεγάλη έμπνευση που σκέφτηκα «Γιατί να μην δώσω μια ευκαιρία στο τρέξιμο;» Κι έτσι έκανα. Και μάντεψε..το λάτρεψα! Οπότε γιατί τρέχω; Τρέχω γιατί χωρίς το τρέξιμο νιώθω χαμένη. Τρέχω γιατί είναι ο διαλογισμός μου, η θεραπεία μου και ο πολύτιμος χρόνος για μένα. Αλλά επίσης είναι και το μεγαλύτερο πάθος μου, η καθαρή χαρά μου, ένας τρόπος για να δω τις δικές μου δυνάμεις (τις οποίες δεν πίστευα ότι είχα) και ένας υπέροχος τρόπος να ανακαλύψω το περιβάλλον γύρω μου, όπου κι αν πηγαίνω στον κόσμο. Για μένα, το τρέξιμο ήταν η απάντηση στην ερώτηση που είχα κάνει άπειρες φορές στον εαυτό μου, όταν πάλευα με την κατάθλιψη: “Γιατί;””—Evelin.
  6. “Με κάνει να αισθάνομαι ελεύθερη, χωρίς άγχος. Όταν τρέχω, νιώθω σαν να βρίσκομαι πιο ψηλά και όλοι οι άλλοι που προσπερνάω μου φαίνονται θολοί. Νιώθω χαρούμενη όταν οι άνθρωποι εντυπωσιάζονται από το πόσο γρήγορα ή μακριά μπορώ να τρέξω. Νιώθω στην κορυφή του κόσμου. Οπότε με λίγα λόγια, νιώθω καλύτερος άνθρωπος όταν τρέχω.”—Larissa
  7. “Νόμιζα ότι το τρέξιμο θα με βοηθήσει να ξεφύγω από τα προβλήματά μου, αλλά στην πραγματικότητα με έκανε να τα αντιμετωπίσω και να τρέξω κατά πάνω τους!”—Tumblr/theweridandwonderfullifeofbea
  8. “Έζησα στη Βοστώνη για το κολέγιο, και παρακολούθησα τον τερματισμό του Μαραθωνίου της Βοστώνης το 2008 στο 42ο χιλιόμετρο. Ερωτεύτηκα αμέσως το τρέξιμο. Την επόμενη ακριβώς μέρα ξεκίνησα να τρέχω και από τότε συναντάω πολλές προκλήσεις, αλλά το αγαπώ αυτό”. “—Kate
  9. “Τρέχω γιατί υπήρξε μεγάλο χρονικό διάστημα που δεν μπορούσα, και δεν θέλω να έχω αυτήν μου την ικανότητα ως δεδομένη.”—Tumblr/runningforbiscuits
  10. “Άρχισα να τρέχω με τον μπαμπά μου όταν ήμουν 7 ετών. Σταμάτησα όταν εκείνος πέθανε στα 13 μου. Το άρχισα ξανά μετά το κολέγιο. Τρέχω γιατί νιώθω λες και είναι ο δικός μου τρόπος να μείνω σε σύνδεση μαζί του :)”—Tumblr/love2befit

 

Πηγή: theactivetimes.com