Η Meghan Roos μοιράζεται μια χάλια μέρα τρεξίματος!

Είναι ένα από τα πιο ενοχλητικά πράγματα που συμβαίνουν στους δρομείς. Παθαίνεις ψύχωση με το τρέξιμό σου – το προγραμματίζεις, το διαλαλείς –  και όταν τελικά πας να το κάνεις… πάει χάλια.

Την Τετάρτη είχα κανονίσει να πάω να τρέξω το απόγευμα στην παραλία, με το ηλιοβασίλεμα, έτσι ακαθόριστα, από 10 χιλιόμετρα και πάνω, χωρίς όρια. Ήθελα να νιώσω απλά την άμμο να βυθίζεται κάτω από τα παπούτσια μου, να μυρίσω τον αλατισμένο αέρα και να διατείνω τα πόδια μου.

Παρατήρησα ότι στην παραλία του San Diego υπήρχε μια θαμπάδα στον αέρα από την πολλή υγρασία, κάτι το οποίο δεν ήταν πολύ υποσχόμενο για τη συνέχεια. Δεν έδωσα καν σημασία, το μόνο που με ένοιαζε ήταν να τρέξω.

Τα προβλήματα άρχισα νωρίς νωρίς. Το γόνατό μου, πάντα το κομμάτι που με ταλαιπωρούσε στο τρέξιμο, πάλι εμφανίστηκε: “Γεια σου, με θυμάσαι ε;” (Ναι, τα γόνατά μου μου μιλάνε, εσένα όχι; ). Μετά από λίγο με έπιασε και πόνος στη σπλήνα μου. Είχα να πάθω κάτι τέτοιο άπειρο καιρό. Α, και ο αστράγαλός μου χτύπησε σε μια μικρή πέτρα.

Δεν πονούσα, αλλά ένιωθα άβολα με όλα. Το σώμα μου παραπονιόταν, δεν “τράβαγε”, ήταν λες και όλα ήθελαν να σταματήσω. “Κάνε μία βόλτα, χάζεψε τη θάλασσα”. Όχι. Εγώ έτρεχα. Εμείς τρέχαμε, αφού ήμουν εγώ και το σώμα μου που έσερνα. Είχα αποφασίσει ότι όσο χάλια κι αν αισθανόμουν, θα τελείωνα την προπόνηση, ακόμα κι αν χρειαζόταν να κάνω λιγότερα χιλιόμετρα. Κι έτσι έγινε. Το τρέξιμο δεν πήγε ποτέ καλά, η διαμαρτυρία στο σώμα μου ήταν εμφανής και τρομερά ενοχλητική. Δεν μπορούσα να συγκεντρωθώ στην ταχύτητά μου καθόλου, αλλά έφτασα το mimimum που είχα θέσει για όγκο χιλιομέτρων.

Γιατί συμβαίνουν αυτά τα τραγικά τρεξίματα; Προσπαθούσα να καταλάβω, την ώρα που προσπαθούσα να τρέξω. Μήπως δεν είχα ενυδατωθεί σωστά; Μα, είχα. Μήπως δεν είχα φάει καλά; Μα είχα. Φορούσα κατάλληλα παπούτσια με επαρκή στήριξη; Ναι. Είχα ξεκουραστεί; Σχεδόν ναι. Γενικά, όλες οι παράμετροι ήταν όλες ελεγμένες. Απλώς δεν μπορούσα να τρέξω.

Ίσως υπάρχουν λόγοι για τις μέρες τρεξίματος που πάνε κακά. Ίσως και όχι. Τα 12 χρόνια που τρέχω, έχω μάθει ότι κάποιες μέρες απλώς είναι χάλια. Εκείνες τις μέρες είναι που μισώ το τρέξιμο, με εκνευρίζει, με βασανίζει, με κάνει να νιώθω ένα μεγάλο άδειασμα, με αποδυναμώνει. Αλλά αυτή η τεράστια διαφορά που δημιουργούν αυτές οι μέρες με εκείνες τις απίστευτες δρομικές ημέρες είναι που με κάνουν να θυμάμαι πόσο αγαπώ αυτό το άθλημα. Το τρέξιμο είναι δύσκολο! Απαιτεί αφοσίωση, κίνητρο και επιμονή. Ο καθένας μπορεί να τρέξει, αλλά δεν τρέχει ο καθένας. Αν είσαι δρομέας, έχεις μια σωματική και πνευματική δύναμη που μπορεί να γίνει κατανοητή μόνο από άλλους δρομείς. Παρόλο που μισούσα εκείνο το βραδινό τρέξιμο, παρέμεινα αφοσιωμένη, επειδή ήξερα ότι μία μέρα σύντομα που το τρέξιμο θα είναι εύκολο ξανά.

Εννοείται ότι είχα έναν κακό τρέξιμο. Και τι έγινε; Αύριο θα ήταν πιθανώς καλύτερα τα πράγματα. Αυτό που έχω μάθει μέσα στα χρόνια είναι ότι τις κακές μέρες δεν πρέπει να τις παρατάς ή να τις αφήνεις να σε απομακρύνουν από τις καλές.


Πηγή: womensrunning.competitor.com

Eπιμέλεια: Ραφαηντίνα Πατρικέλλη, απόφοιτη ΤΕΦΑΑ, running coach