6 καθημερινοί ήρωες άφησαν πίσω τους τις δικαιολογίες και πέρασαν από “Είμαι βαρύς” μέχρι το ότι “Τα πόδια μου ήταν ακρωτηριασμένα” στο να αγκαλιάσουν τη νέα τους ταυτότητα. Χρησιμοποιείς τη μία δικαιολογία πίσω από την άλλη προκειμένου να αποφύγεις τον τίτλο του runner.
Από τη στιγμή όμως που δένεις τα κορδόνια και τρέχεις είτε στο δρόμο, είτε στο διάδρομο, είτε στην ύπαιθρο, είσαι δρομέας – και αυτοί οι άνθρωποι είναι η ζωντανή απόδειξη.
1.Η παλιά μου δικαιολογία: “Δεν τρέχω τόσο συχνά”
Paige Jackson, 31, Νέα Ορλεάνη
“Δεν είμαι αθλητής, δεν είμαι δρομέας“. Ήταν σα να έπρεπε η Jackson να διαλέξει ανάμεσα στους δύο χαρακτηρισμούς, έτσι της είχαν πει τουλάχιστον από το πανεπιστήμιο, ότι το τρέξιμο δηλαδή είναι μια μορφή μόνο. Κάποια στιγμή χρειάστηκε να τρέξει 5Ks σε διάστημα λίγων μηνών και τότε κατάλαβε την έκταση της υποχρέωσής της. “Δεν ήταν να διαλέξει είτε το ένα είτε το άλλο. Μπορούσε να είναι αθλήτρια που απολαμβάνει το τρέξιμο και δρομέας που συμμετέχει και σε άλλες δραστηριότητες“, λέει. Η Jackson άρχισε να συμμετέχει στο τοπικό running community και τώρα τρέχει 1 ή δύο φορές την εβδομάδα, ενώ παρακολουθεί και άλλα ομαδικά μαθήματα. “Επειδή δεν μαζεύω πολλά χιλιόμετρα κάθε μέρα δεν είμαι λιγότερο δρομέας από κάποιον άλλον“.
2.Η παλιά μου δικαιολογία: “Έχω μια αναπηρία”
Daryl Farler, 37, Franklin, TN
“Όχι πόδια, όχι δικαιολογίες”. Αυτή η φράση κοσμεί το στήθος του Farler που διαγωνίζεται σε αγώνες για ακρωτηριασμένους. Δεν είχε όμως πάντα αυτή την πίστη: το 2006, η γρατζουνιά ενός σκύλου τον οδήγησε σε μια απειλητική για τη ζωή του μόλυνση, κώμα και ένα ξαφνικό διπλό ακρωτηριασμό των κάτω άκρων – με τα πρώτα 4 χρόνια μετά το χειρουργείο να τον βρίσκουν να μάχεται την κατάθλιψη. Το 2011, όμως, ο Farler του ζητήθηκε να συμμετέχει στην ομάδα δρομέων που είχαν και εκείνοι ακρωτηριαστεί στο Nashville. “Ο οργανισμός παρείχε προσθετικά μέλη και συνειδητοποιήσα ότι ήθελα να συμμετάσχω’“, θυμάται. Έτρεξε για φιλανθρωπικό σκοπό 5Κ και αμέσως κόλλησε. Μέχρι τώρα έχει τρέξει σε Ημιμαραθωνίους, αγώνες Ragnar Relay και το Μαραθώνιο της Βοστώνης. “Μπορεί να μου λείπουν τα πόδια μου, όμως είμαι ζωντανός. Το τρέξιμο είναι ένα φανταστικός τρόπο για να γιορτάζω για αυτό.”
3.Η παλιά μου δικαιολογία: “Δεν είμαι αρκετά υγιής”
Kimberly Nuzingah Bradley, 36, Atlanta
“Ζύγιζα πάνω απο 180 κιλά και αγωνιζόμουν με το σύνδρομο πολυκυστικών ωοθηκών, όταν ο γιατρός μου είπε πως έπρεπε να μπω σε φόρμα”, λέει η Bradley. Ο προπονητής της την παρότρυνε να ξεκινήσει την πεζοπορία γιατί μιας και είχε άσθμα, της είπε ότι δεν μπορούσε να τρέξει – αφού θα δυσκολευόταν πάρα πολύ με το τρέξιμο. Όμως τα συμπτώματα παρέμεναν (μη τακτική έμμηνο ρύση, προδιαβήτης και κατάθλιψη), παρά το ότι εκείνη γυμναζόταν περισσότερο, έτσι ένας φίλος της την έπεισε να την προπονήσει για να κάνει 15Κ. “Μπορεί με το σύνδρομο πολυκυστικών ωοθηκών να είναι πιο δύσκολο να χάσεις βάρος, αλλά το έχω στο μυαλό μου τη γραμμή τερματισμού του αγώνα άλλαξε η οπτική μου γύρω από την υγεία”, λέει. Έχει τερματίσει ήδη 15 αγώνες και συνεχίζει. “Τώρα που τρέχω συστηματικά, η περίοδος μου έχει γίνει πιο τακτική. Και όσο για το άσθμα; Σπάνια χρειάζομαι εισπνοές.”
4.Η παλιά μου δικαιολογία: “Δεν τρέχω τόσο μακριά”
Marlon Barcelona, 42, Placentia, CA
Όταν ήταν στα μέσα της δεκαετίας των 30, ο Barcelona ήταν απασχολήμενος προσπαθώντας να είναι ο καλύτερος σύζυγος, πατέρας και καθηγητής φυσικής αγωγής όταν συνειδητοποίησε πως έπρεπε να βάλει στη ζωή του την άσκηση. “Το βάρος μου είχε φτάσει τα 86 κιλά και διαγνώστηκα ότι είχα υπέρταση”, λέει. Εκείνος, όμως σκεφτόταν ότι τα συνηθισμένα μικρά run του δε τον έκαναν δρομέα – μέχρι που μπήκε στη ζωή του ο Μαραθώνιος της Βοστώνης. “Ήξερα ότι έπρεπε να τιμήσω όλες εκείνες τις ζωές που είχαν χαθεί, έτσι πήρα μέρος σε αυτόν τον αγώνα.” Ο Barcelona θυμάται: “Τότε ήταν η στιγμή που έγινε το κλικ μέσα μου και κατάλαβα ότι δεν είχε σημασία πόσο μακριά έτρεχα.” Σήμερα, συμμετέχει σε τοπικά running communities ως μέντορας για νέους δρομείς. “Θυμάμαι πώς ένιωθα όταν ξεκίνησα και θέλω να βοηθήσω τους ανθρώπους να αισθάνονται αυτοπεποίθηση με τις ικανότητες τους.”
5.Η παλιά μου δικαιολογία: “Δε μοιάζω με δρομέα”
Martinus Evans, 31, Sturbridge, MA
“Είσαι χοντρός. Αν δε χάσεις βάρος, θα πεθάνεις.” Αυτές οι λέξεις ήταν πολύ σκληρές για τον 168 κιλών πρώην ποδοσφαιριστή όταν τις άκουσε το 2012, αλλά αυτή η απότομη αντιμετώπιση από το γιατρό του ήταν αυτό που χρειαζόταν. Ο Evans ξεκίνησε το διάδρομο την ίδια κιόλας μέρα, αποφασισμένος ότι θα σηκωνόταν από τον καναπέ και θα έτρεχε 5Κ. Παρατήρησε στην πορεία πως τον κοιτούσαν οι άλλοι. “Ήταν μια πρόκληση που είχα να ξεπεράσω και να συνεχίσω όταν οι άλλοι σχολίαζαν το σώμα μου ή γελούσαν”, λέει. Ενάμιση χρόνο μετά το ραντεβού με το γιατρό του γράφτηκε να τρέξει 42km – κατόρθωμα που ολοκλήρωσε σε 6:46. “Συνειδητοποίησα ότι δεν είχε σημασία αν κάποιος σκεφτόταν ότι παρά ήμουν μεγάλος. Αυτό που είχα να κάνω ήταν να στρωθώ στη δουλειά και να εμπιστευτώ την προπόνησή μου.”
6.Η παλιά μου δικαιολογία: “Δε μου αρέσει να διαγωνίζομαι”
Bridget Sutherland, 39, Vernon, CT
Ως μαμά τεσσάρων παιδιών, η Sutherland ήξερε ένα δυο πράγματα σχετικά με τη διαχείριση του χρόνου. “Έτρεξα στο Hartford Marathon και συνειδητοποίησα ότι δε χρειαζόμουν ένα γρήγορο χρόνο για να αποδείξω ότι είμαι δρομέας”, λέει. “Τόσο που απόλαυσα το πλήθος που ζητωκράγαυζε και το 5ωρο διάλειμμα από το κυνήγι των παιδιών μου, το μετάλλιο πραγματικά δε σήμαινε τίποτα για μένα.’’ Χωρίς να έχει κανένα ίχνος ανταγωνιστικότητας μέσα της, τρέχει σε events που έχουν φιλανθρωπικό σκοπό. “Ακόμα, θέλω να είμαι το καλό παράδειγμα για τους πελάτες (ως διαιτολόγος) και τα παιδιά μου. Το τρέξιμο είναι ένας από τους πιο προσιτούς τρόπους να είσαι fit, πώς λοιπόν να μην καταπιανόμουν με αυτό;”
Πηγή: runnersworld.com
Επιμέλεια: Μαρία Μεντζέλου, Διαιτολόγος – Διατροφολόγος