Γράφει η Sharon Wilhelm 

Έτρεξα μια φορά στο σχολείο σε κάτι αγώνες. Στην κυριολεξία μία φορά. Πήγα στον σχολικό αγώνα, έτρεξα, πήρα το αναμνηστικό μου δίπλωμα και έκανα περήφανο τον μπαμπά μου, ο οποίος ήταν δρομέας πολλά χρόνια. Μήπως αυτός έβλεπε μπροστά του το ξεκίνημα μιας λαμπρής δρομικής καριέρας για την κόρη του;

Δυστυχώς, όχι. Ήδη στα 12 μου, είχα άλλα πράγματα στο κεφάλι μου και σίγουρα δεν είχε θέση για μένα ούτε το τρέξιμο ούτε κανένα άλλο άθλημα. Ήμουν αντιδραστική και οι γονείς μου δεν επέμεναν πολύ. Φυσικά, δεν είχα καν προλάβει να καταλάβω ότι έτρεξα ή τι σημαίνει τρέξιμο. Αν δεν μπεις ποτέ σε μια διαδικασία, δεν μπορείς να ‘κολλήσεις’ με αυτήν.

Πέρασαν 3 χρόνια από τη φορά που ξαναέδεσα τα κορδόνια των running παπουτσιών μου και μπορώ να πω ότι το τρέξιμο μου έχει αλλάξει τη ζωή με τρόπους που ποτέ δεν θα μπορούσα να φανταστώ. Κι ενώ δεν θα γυρνούσα πίσω να αλλάξω τα πράγματα, καμιά φορά εύχομαι να είχα ανακαλύψει την αγάπη μου για το τρέξιμο λίγο (έως πολύ) νωρίτερα. Δεν ξέρω αν θα ήμουν πρωταθλήτρια ή κάτι τέτοιο ούτε αν τελικά θα το είχα πάρει στραβά. Αυτό που ξέρω σίγουρα είναι ότι θα είχα άλλη ζωή και ίσως κι έναν τρόπο να μου δίνω μικρές δόσεις χαράς στις πιο ‘δύσκολες’ περιόδους μου.

Είμαι της άποψης ότι η κόρη μου πρέπει να ανακαλύψει η ίδια τις κλίσεις και τα ταλέντα της, αλλά θα κάνω ό,τι μπορώ για να γνωρίσει το τρέξιμο.

Οι λόγοι είναι οι εξής:

1. Το τρέξιμο σε μικρές ηλικίες γίνεται με διασκεδαστικό τρόπο. 2. Είναι οικονομικό για τον γονέα. 3. Είναι πολύ εύκολο να το μάθεις, ειδικά σε μικρή ηλικία.4. Βοηθάει το παιδί σε όποιο άλλο άθλημα κάνει/θα κάνει. 5. Το τρέξιμο και η επιμονή σε αυτό περνάει δυνατές αξίες στο παιδί.6. Απευθύνεται σε όλα τα παιδιά, λιγότερο ή περισσότερο γρήγορα, αλλά και σε όλους γενικότερα, κάτι που μπορεί να το μετατρέψει σε κοινό παρονομαστή της οικογένειας.

Πηγή: active.com

Επιμέλεια: Ραφαηντίνα Πατρικέλλη, απόφοιτη ΤΕΦΑΑ, running coach