#CONFESSIONS
Μισούσα τους δρομείς. Όλους ανεξαιρέτως. Ακόμη και κάποιους φίλους μου που έτρεχαν. Όλη την ώρα μιλούσαν σχετικά με το πόσα χιλιόμετρα έτρεξαν, ποιοι αγώνες ήταν καλοί ή για τα καινούρια τους παπούτσια – μου ανέβαινε το αίμα στο κεφάλι. Και η αντίδρασή μου δεν ήταν μόνο ψυχολογική αλλά και φυσική.
Το στομάχι μου γινόταν κόμπος και έσφιγγα τις γροθιές μου. Ένιωθα θυμωμένη και ενοχλημένη. Ανοιγόκλεινα γρήγορα τα μάτια μου και προσπαθούσα να αλλάξω θέμα συζήτησης αμέσως. Αν αυτό δεν έπιανε, σταματούσα την κουβέντα ή έφευγα. Δεν άντεχα άλλο να ακούω για το τρέξιμο.
Η αποστροφή μου για το τρέξιμο ξεκινάει από τα παιδικά μου χρόνια στο σχολείο. Το πρόγραμμα της φυσικής αγωγής περιλάμβανε έναν αγώνα τρεξίματος 1,5χλμ δύο φορές το χρόνο. Αυτό ήταν πάνω από ένα ολόκληρο χιλιόμετρο. Και αν το έτρεχες κάτω από 10 λεπτά, έπαιρνες ένα ειδικό βραβείο. Όπως μπορείς να φανταστείς, ποτέ δεν πήρα αυτό το βραβείο. Όντας ένα παχουλό παιδί, η γυμναστική δεν ήταν το φόρτε μου. Ειδικά το τρέξιμο. Καθώς η μέρα του αγώνα κόντευε, με έπιανε τρομερή αναστάτωση. Με κυρίευε ο φόβος. Οι καθηγητές και τα πιο γυμνασμένα παιδιά περίμεναν την μέρα αυτή με αγωνία – ήταν κάτι σαν γιορτή. Εγώ έτρεμα την μέρα αυτή.
Καθώς εγώ έσερνα τα πόδια μου, έβλεπα τους συμμαθητές μου να τερματίζουν στα 6, 7, 8 λεπτά. Κι εγώ δεν είχα κάνει καν την μισή απόσταση. Καθώς εκείνοι στεκόντουσαν στην άκρη του γηπέδου απολαμβάνοντας σνακ, εγώ συνέχιζα να προσπαθώ και με το ζόρι έπαιρνα ανάσα. Ήταν εξευτελιστικό να με βλέπουν τα υπόλοιπα παιδιά που είχαν ήδη τερματίσει.
Τα επόμενα χρόνια, όταν σκέφτομαι εκείνες τις στιγμές της ντροπής, τα μάτια μου γέμιζαν με δάκρυα. Εκείνο το αίσθημα του «δεν είσαι αρκετά καλή» είναι κάτι που δεν πρέπει κανένα παιδί να βιώσει – ειδικά στο σχολείο. Όλα τα παιδιά που τερμάτιζαν τον αγώνα έπαιρναν κι ένα δίπλωμα – λες κι έπρεπε να το θυμόμαστε! Η μόνη ανακούφιση ήταν ότι τελείωσε – τουλάχιστον μέχρι το επόμενο εξάμηνο.
Γι’ αυτό κατέληξα να μισώ το τρέξιμο. Και ουσιαστικά δεν μισώ τους ανθρώπους που μιλάνε γι’ αυτό. Πολλοί από αυτούς είναι φίλοι μου. Μισούσα την ιδέα του τρεξίματος και το συναίσθημα που μου προκαλούσε. Το γεγονός ότι μου προκαλούσε άσχημες αναμνήσεις από εκείνους τους αγώνες. Βασικά ζήλευα όλους εκείνους που τρέχουν. Ζήλευα τις συζητήσεις σχετικά με τα χιλιόμετρα, τους αγώνες και τα παπούτσια. Ο τρόπος που μοιραζόντουσαν τον πόνο των τραυματισμών και τα προσωπικά τους ρεκόρ. Όπως ζήλευα και τους συμμαθητές μου που έπαιρναν βραβείο στους αγώνες. Ήθελα να είμαι σαν κι αυτούς αλλά είτε δεν ήξερα πώς να το κάνω είτε δεν είχα το κουράγιο να το κάνω.
Μία μέρα όμως το έκανα.
Έγινα δρομέας στις 3 Μαΐου του 2014. 3 μέρες πριν τα 31 μου γενέθλια και πολλά χρόνια μετά το σχολείο. Στα 20 αυτά χρόνια, το ρεκόρ της έλλειψης φυσικής κατάστασης συνεχίστηκε. Το βάρος μου ανεβοκατέβαινε. Δοκίμαζα διάφορες δίαιτες και ασκήσεις χωρίς αξιοσημείωτη επιτυχία αλλά ποτέ δεν βρήκα κάτι να «κολλήσω». Επίσης ήμουν καπνίστρια. Το ξεκίνησα στα 15 μου. Το έκοψα την 1η Ιουλίου του 2013. Σχεδόν 15 χρόνια μετά. Η απόφασή μου να το κόψω μου άλλαξε την ζωή και με βοήθησε στην απόφαση να ξεκινήσω το τρέξιμο. Αν μπορούσα να το κάνω αυτό, ίσως να μπορούσα να κάνω και κάτι άλλο που μέχρι τότε φάνταζε ακατόρθωτο.
Ένας καλός φίλος και συνάδελφος ξεκίνησε ένα αγώνα 5χμ το οποίο σπονσόραρε ο εργοδότης μας. Τον 1ο χρόνο που έγινε ο αγώνας, εγώ έλειπα εκτός πόλης, το οποίο και με βόλεψε τότε καθώς ακόμη μισούσα το τρέξιμο κι έτσι δεν χρειάστηκε να βρω καμιά ιδιαίτερη δικαιολογία. Όμως, μετά τον αγώνα όλοι μιλούσαν γι’ αυτόν, και πόσο τέλεια ήταν και πόσο ωραία πέρασαν. Και κάπου μέσα μου, αντί να θέλω να τους μισήσω, ήθελα να γίνω σαν κι αυτούς.
Για τους επόμενους 6 μήνες, μου καρφώθηκε η ιδέα να συμμετάσχω την επόμενη φορά σε αυτόν τον αγώνα. Και μετά άρχισα να κάνω αυτό που έκανα όταν αποφάσισα να κόψω το κάπνισμα – είπα στους γύρω μου για το σχέδιό μου. Το ήξερα ότι από την στιγμή που θα το έλεγα, θα ήμουν υπόλογη. Έτσι άρχισα να λέω στους γύρω μου ότι θα τρέξω κι εγώ στα 5χλμ. Ξεκίνησα με τον άντρα μου, που από την πρώτη στιγμή ήταν ο μεγαλύτερος υποστηρικτής μου. Το είπα σε φίλους που ήταν hardcore δρομείς. Και, προς έκπληξή μου, αντί να με κοροϊδέψουν, με παρότρυναν και εξέφραζαν την πίστη τους σε μένα. Και άρχισα να τους πιστεύω.
Αγόρασα καινούρια παπούτσια. Καλά παπούτσια. Ήξερα πως η σωστή επένδυση, θα ήταν παράγοντας επιτυχίας του σχεδίου μου. Δεν μου αρέσει γενικά να ξοδεύω λεφτά. Κατέβασα ένα προπονητικό πρόγραμμα για 5χλμ. και όπως στο κάπνισμα, διάλεξα ημερομηνία. Έκοψα το κάπνισμα την 1η Ιουλίου – στης μικρής μου αδερφής τα γενέθλια και μέσο της χρονιάς. Ξεκίνησα το τρέξιμο στις 3 Μαΐου 2014 – στην επέτειο γάμου των γονιών μου. Είχα αρκετό χρόνο μέχρι τέλος Αυγούστου που θα ήταν ο αγώνας των 5χλμ.
Το πρώτο λεπτό κάθε τρεξίματος έμοιαζε με ώρα ολόκληρη. Στις πρώτε προπονήσεις, τα πνευμόνια μου – ακόμη θυμώνω με τον εαυτό μου για τα 15 χρόνια που κάπνιζα – έκαιγαν. Τα πόδια μου ήταν βαριά κι ένιωθα σαν εκείνο το 10χρονο στους σχολικούς αγώνες. Όμως ένιωθα κάτι που δεν περίμενα. Ένιωθα καλά. Ένιωθα πολύ “high”. Ήταν δύσκολο και πολλές φορές έπρεπε να σταματάω και να ξεκινάω ξανά, κι ένιωθα πρησμένη και ιδρωμένη, αλλά το αίσθημα της ευφορίας που ένιωθα στο τέλος ήταν κάτι το μοναδικό. Ήμουν μαγεμένη. 3 φορές την εβδομάδα έκανα προπόνηση. Όσο συνέχιζα προς τον στόχο μου, τόσο πιο ενθουσιασμένη ένιωθα για να κατακτήσω τον επόμενο. Ανυπομονούσα να μοιραστώ τις εμπειρίες μου με φίλους και την οικογένειά μου. Κι εκείνοι χαιρόντουσαν λες κι έτρεχα 50χλμ. Με αποκαλούσαν δρομέα κάτι που νόμιζα πως δεν το αξίζω για πολύ καιρό. Μιλούσαμε για τραυματισμούς και παπούτσια και εξοπλισμό και μου έδιναν συμβουλές και κίνητρο για να βγάλω και άλλα χιλιόμετρα.
Έτρεξα το πρώτο μου 5άρι τον Ιούνιο της ίδιας χρονιάς και άλλο ένα τον Ιούλιο πριν καταλήξω στον αγώνα της εταιρίας τον Αύγουστο. Και μετά συνέχισα. Το τρέξιμο έγινε ο προσωπικός μου χρόνος, η διαφυγή μου και η ευκαιρία να αποφορτιστώ από το στρες.
Τον Νοέμβριο, έτρεχα σε ένα αγώνα ένα Σάββατο πρωί και η φωνή του MapMyRun με ενημέρωσε πως έτρεξα το 1,5χλμ σε 9:48. Για 1η φορά στη ζωή μου πήρα το βραβείο. Άρχισα να πλημμυρίζω με δάκρυα καθώς σκεφτόμουν τον 10χρονο εαυτό μου που πίστευε πως δεν θα μπορούσε ποτέ να τα καταφέρει. Συνειδητοποίησα πως κακώς σκεφτόμουν όλα αυτά τα χρόνια ότι το τρέξιμο έχει να κάνει με το πόσο γρήγορα ή μακριά μπορείς να πας σε σχέση με τους άλλους. Αλλά τελικά δεν είναι αυτό.
Το τρέξιμο είναι ατομικό σπορ. Φυσικά οι αγώνες χρονομετρούνται και υπάρχουν νικητές. Όταν όμως ξυπνάω στις 6 το πρωί μιας Τρίτης κι έξω βρέχει και εγώ τρέχω τα 5 μου χιλιόμετρα – είμαι μόνη εκεί έξω. Κανείς δεν περιμένει στην γραμμή τερματισμού με ένα ρολόι στα χέρια. Κανείς δεν έχει τερματίσει πολύ πριν από μένα και δεν με κρίνει. Το μόνο άτομο με το οποίο συγκρίνομαι είναι ο εαυτός μου. Και αυτό είναι το μόνο κίνητρο που χρειάζομαι.
Τώρα πλέον ανήκω κι εγώ σε εκείνους τους ανθρώπους που αρχικά μισούσα. Τώρα πλέον μιλάω κι εγώ σχετικά με τα χιλιόμετρα, τους διασκεδαστικούς αγώνες και τα παπούτσια. Έχω μια ντουλάπα γεμάτη με running εξοπλισμό για κάθε σεζόν. Κάτι που κάποτε μισούσα, τώρα το αγαπώ. Το τρέξιμο με «προκαλεί» και με έχει κάνει καλύτερο άνθρωπο. Νιώθω πιο χαρούμενη, πιο υγιής και πιο αφοσιωμένη από ποτέ. Θα τρέξω τον πρώτο μου Ημιμαραθώνιο σε ένα μήνα.
Όταν θα τερματίσω, θα σκέφτομαι τον παχουλό, παιδικό εαυτό μου. Δεν θα με νοιάζει τι θα γράφει το χρονόμετρο. Μόνο η προσπάθειά μου θα μετράει. Στερνή μου γνώση να σε είχα πάντα.
Πηγή: RUNNERS WORLD