“Τα παιδικά μου χρόνια ήταν δύσκολα σε ένα σπίτι γεμάτο καταχρήσεις. Εξαιτίας αυτού και της σεξουαλικής κακοποίησης που υπέστη είχα πολύ χαμηλή αυτοεκτίμηση. Πάντα ήμουν αδύνατη αλλά όχι γυμνασμένη.
Έτσι αποφάσισα να σταματήσω να νιώθω έτσι για τον εαυτό μου μετά την αποφοίτηση μου από το Λύκειο και προσπάθησα να θεραπευτώ και να το ξεπεράσω. Είχα κουραστεί, ήθελα να νιώσω πάλι ζωντανή. Θυμάμαι όταν ήμουν στο Λύκειο και αποφάσισα να τρέξω. Μου πήρε 12 λεπτά για 1 μίλι. Ήμουν εξαντλημένη.
Ο προπονητής του στίβου προσπάθησε να με κρατήσει αλλά εγώ ένιωσα απογοήτευση και δεν ξαναπήγα ποτέ στη προπόνηση.
Το καλοκαίρι πριν από την πρώτη μου χρονιά στο κολέγιο, ξεκίνησα να ξυπνάω κάθε πρωί στις 4 και να πηγαίνω στο στίβο. Σκέφτηκα ότι αν δεν μπορούσα να τρέξω μακριά από τα προβλήματά μου, μπορούσα να τρέξω μέσα από αυτά.
Δεν θα ξεχάσω ποτέ αυτή την στιγμή: Ήμουν δύο μήνες σε εντατικό πρόγραμμα. Έτρεχα στο δρόμο και χωρίς να το καταλάβω έκανα 16 χιλιόμετρα!
Το τρέξιμο δεν είναι απλά ένα άθλημα. Είναι η ώρα του διαλογισμού. Είναι διέξοδος. Είναι πειθαρχία. Είναι δύναμη. Είναι η επιβράβευση που νιώθεις ότι από τον ένα γύρο ή το ένα χιλιόμετρο που έκανες, τώρα έχεις φτάσει να κάνεις 10,21,42 χιλιόμετρα. Είναι η μεταμόρφωση του σώματος σου που γίνεται μπροστά στα μάτια σου. Η αλλαγή της φυσικής κατάστασης σου που έρχεται μετά από σκληρή δουλειά.
Η ζωή πάντα έχει τα πάνω και τα κάτω της, αλλά το τρέξιμο άλλαξε την προοπτική μου. Κάθε φορά που πηγαίνω για τρέξιμο, πάντα καταλήγω να μιλάω με κάποιον. Παίρνω μαζί μου γυναίκες που θέλουν να ξέρουν πως θα κρατήσουν ζωντανά τα κίνητρα τους. Ακόμα με μερικές από αυτές έχουμε παρόμοια βιώματα και μοιραζόμαστε κάποια πολύ προσωπικά πράγματα μεταξύ μας, με την ελπίδα να μάθουν να χρησιμοποιούν την γυμναστική ως διέξοδο. Λέω σε όλες το ίδιο.
Ξεκίνα με ένα βήμα!”
Πηγή: womensrunning.ccompetitor.com