Βρίσκεται 9 μέτρα πάνω από το έδαφος, προσπαθώντας να μην κοιτάξει κάτω και χρησιμοποιώντας μόνο λίγο ύφασμα για να κρατηθεί.
Πώς έφτασε ως εκεί;
Οι παλμοί της ολοένα και αυξάνονταν πριν ολοκληρώσει την πτώση – το πιο περίπλοκο κόλπο που είχε κάνει ως σήμερα.
Όπως ήταν νευρική, ένιωσε αβοήθητη όπως περίμενε τυλιγμένη, ακούγοντας μόνο τα ενθαρρυντικά σχόλια του προπονητής της από κάτω.
«Να θυμάσαι να έχεις τους ώμους κάτω! Θες να μετράω;»
Εκείνη έγνεψε και η αδρεναλίνη άρχισε να αυξάνεται κατακόρυφα και το άγχος της από το μυαλό της.
«Ένα!»
Άρχισε να κυρτώνει τη μέση της.
«Δύο!»
Τύλιξε το ύφασμα σε κάθε χέρι της.
«Τρία!»
Άρχισε να βυθίζεται προς τα κάτω, ξεδιπλώνοντας στο δρόμο, μέχρι που ένιωσε την αντίσταση του υφάσματος στα χέρια της.
«Τα κατάφερες!» ζητωκραύγασε η προπονήτρια της.
Η καρδιά της χτυπούσε δυνατά, αλλά δεν πανικοβλήθηκε. Το αντίθετο, άρχισε και εκείνη να πανηγυρίζει.
Όταν έγινε η διάγνωση της γενικευμένης αγχώδους διαταραχής, ποτέ δεν περίμενε ότι το circus training θα ήταν μέρος της στρατηγικής της.
Ειδικότερα, εξασκώντας αιώρηση και κάνοντας προπονήσεις ευλυγισίας. Να που κάπως έτσι βρέθηκε και σε επόμενο μάθημα, να αιωρείται και να σκέφτεται γιατί ξεκίνησε – το άγχος της ήταν η ρίζα όλων.
Αντιμετώπιζε για πάντα θέματα με το άγχος όσο θυμάται τον εαυτό της. Μόλις έγινε η επίσημη διάγνωση, αποφάσισε να βρει τρόπους να νιώσει καλύτερα. Τα παραδοσιακά εργαλεία διαχείρισης άγχους – συνεδρίες με ψυχολόγο – προφανώς βρήκαν τη θέση τους στην όλη στρατηγική.
Πάντα της φαινόταν τρομακτικό να βρίσκεται στον αέρα, αλλά μια παρόρμηση της στιγμής την οδήγησε να το δοκιμάσει.
Νόμιζε ότι το πρώτο της μάθημα yoga θα ήταν για προχωρημένους. Αλλά αυτό σίγουρα δεν ήταν yoga: κάναμε σπαγκάτο για 1 λεπτο από κάθε πλευρά (ποτέ άλλοτε το 1 λεπτό δεν διήρκησε περισσότερο), κλωτσούσαν τα πόδια στον αέρα και προσπαθούσαν να αγγίξουν το πρόσωπό τους, και έκαναν κύκλους με τους ώμους τους σαν να ήταν παιδάκια. Μετά από μιάμιση ώρα άβολου stretching και ασκήσεων ευλυγισίας, είχε θέμα με το περπάτημα για 3 μέρες.
Να σημειωθεί πως το fitness δεν της ήταν άγνωστο, αφού έκανε χορό από τα 4 της χρόνια. Αλλά μετά από αυτό το μάθημα, ένιωσε κάτι πέρα από τον πόνο. Ήταν ήρεμη.
Άρχισε να επιδιώκει αυτό το συναίσθημα.
Κάθε Τρίτη ήταν συνεπής στο μάθημά της. Κουνιόντουσαν, στριφογυρνούσαν, έκαναν σπαγγάτο και ενώ γενικά θεωρούσε τον εαυτό της ευλύγιστο τίποτα από όλα αυτά δεν ήταν σωματικά εύκολο.
Όμως, για 90 λεπτά εστίαζε αποκλειστικά στο σώμα της. Έπρεπε, γιατί διαφορετικά θα χτυπούσε. Πολλές φορές εκνευριζόταν – και αρκετά μάλιστα – αλλά ποτέ δεν έκλαψε.
Στην συνέχεια ξεκίνησε την προπόνηση στον αέρα, όπου και η πιο μικρή κίνηση είναι εξαιρετικά δύσκολη. Όταν ο προπονητής της το πρότεινε την πρώτη φορά, εκείνη τον κορόιδεψε κατάμουτρα. Στην κυριολεξία σηκώνεις το βάρος του σώματος σου και μάχεσαι με έναν εξοπλισμό που θα σου δώσει μελανιές στο κεφάλι! Μετά από περίπου δυο μήνες πήγε σε ένα δοκιμαστικό μάθημα και προπλήρωσε τα μαθήματα για 8 εβδομάδες. Σίγουρα δεν αύξησε την πιθανότητα να είναι συνεπής;!
Παρά τα νεύρα της, άξιζε η προσπάθεια. Μέσα στα επόμενα 3 χρόνια προπονήθηκε σε διάφορα είδη υφάσματος. Οι πιο απαιτητικές προσπάθειες σταδιακά βελτίωσαν τους ώμους και γενικότερα τη δύναμη όλου του σώματος. Συνήθως, έχει κάποιου είδους έγκαυμα λόγω του υφάσματος ή μώλωπες ή κάποιο συνδυασμό. Ακόμα, μπόρεσε να ενισχύσει την αυτοπεποίθηση της και ησύχασε τους φόβους της και άγχους προς το άγνωστο.
Αν το παρακάνει με την σκέψη, υπάρχει μεγάλος κίνδυνος να μην εκτελέσει καλά κάποιο trick και να τραυματιστεί. Αν φτάσει στα όρια της και δεν κάνει ένα βήμα πίσω ή ζητήσει βοήθεια, μπορεί να πάθει κάποια κρίση πανικού που να την οδηγήσει στην κατάρρευση. Πρέπει να βρει μια την ισορροπία στην πίεση που ασκεί στον εαυτό της και στο να αναγνωρίζει τα όρια της.
‘Ομως ήταν περίεργη: υπάρχει κάποιος συγκεκριμένος λόγος που η προπόνηση του τσίρκου βοηθά στην καταπολέμηση του άγχους;
Οι ψυχολόγοι υποστηρίζουν ότι ασκήσεις όπως η προπόνηση του τσίρκου ή ακόμα και η άρση βαρών, ενεργοποιεί το μυαλό στο να εστιάζει έντονα στο παρόν, χωρίς να έχει τη δυνατότητα να ανησυχεί για το μέλλον.
Οι μελέτες δείχνουν ότι έχουν έναν θετικό αντίκτυπο στον κεντρικό άξονα των ορμονών στο σώμα, που διαδραματίζει κεντρικό ρόλο στην προσαρμογή του σώματος και του μυαλού στους σωματικούς ή ψυχολογικούς στρεσογόνους παράγοντες. Άλλος πιθανός μηχανισμός είναι ότι η άσκηση αυξάνει την απελευθέρωση φυσικών οπιοειδών, ή αλλιώς ουσιών που σε κάνουν να νιώθεις χαρούμενος.
Η αίσθηση δύναμης βοηθά στο να μειώνει κάθε σκέψεις ότι είσαι αβοήθητος όταν το άγχος καταφθάνει. Με την άσκηση, επιπλέον, ανεβαίνουν και οι παλμοί και ο εγκέφαλος καταλαβαίνει ότι αυτό δεν είναι σημάδι αποκλειστικά της κρίσης πανικού.
Φυσικά η προπόνηση δεν αποτελεί αποκλειστική θεραπεία. Συνεχίζει να λαμβάνει φαρμακευτική αγωγή.
Κάνει εξάσκηση αναπνοών και άλλων μορφών αυτό – φροντίδας. Πάντα γνωρίζει ότι θα ζει μαζί με την αγχώδη διαταραχή.
Και ναι, παρόλα αυτά επιμένει. Έχουν έρθει στιγμές που έπρεπε να κάνει πίσω από την εκμάθηση ενός νέου κόλπου, εξαιτίας της έντασης, του πανικού και όλων αυτών των συμπτωμάτων που συνοδεύουν το άγχος.
Όμως, πιο συχνά η δύναμη, ο ιδρώτας, και η έκρηξη αδρεναλίνης σχετίζονται με το αγαπημένο χόμπυ της και της φέρνουν την αίσθηση ηρεμίας. Της έβγαλε χαρακτηριστικά που ήταν για καιρό θαμμένα. Αν λοιπόν η ζωή του τσίρκου βοηθά έστω και λίγο στην ανακούφιση της, φυσικά θα συνεχίσει.
Πηγή: self.com
Επιμέλεια: Μαρία Μεντζέλου